Την Φωτεινή Βελεσιώτου δεν την γνώριζα...
29.7.2013
Φωτεινή Βελεσιώτου
Μία φίλη από το φεις μου έδωσε αυτό το δώρο... αυτό το τραγούδι της... κι αυτό ήτανε... (αυτό το συγκεκριμένο βίντεο..με το καράβι να σπάει τα κύμματα!!! )... άψογο!!!!
Αυτήν την θάλασσα... άψογο βίντεο...
Αυτή τη θάλασσα, Φωτεινή Βελεσιώτου...
απλά απίθανη... απλά υπέροχη...
Απολαύστε αυτήν την φωνή... του σήμερα!!!!
Φωτεινή Βελεσιώτου... φετεινές ευκαιρίες.. από 20.9.2013...
στίχοι: Ελένη Φωτάκη, μουσική: Γιώργος Καζαντζής
Να σε μισήσω είν αργά
αέρας με δροσολογά
με κυνηγούν οι μέλισσες
κι εσύ, που δεν με θέλησες.
Τινάζω το βασιλικό
να σταματήσω το κακό
σ είχανε δέσει μάγισσες
μα πάλι εσύ με ράγισες.
Νυχτώνει, βγαίνω να σε βρω
σα φεγγαράκι δυο μερώ
κλειστά παραθυρόφυλλα
να μ΄ αγαπάς, πώς το θελα.
Θυμάρι ρίχνω στις φωτιές
με τυραννούν οι ομορφιές
οι ομορφιές οι φόνισσες
κι εσύ που με λησμόνησες.
Αν κλάψω, μη με φοβηθείς
την ένιωσα και πριν χαθείς
μια πίκρα στο ροδόνερο
γιατί μ αρνιόσουν τ όνειρο.
Θα ρίχνω εκεί που περπατάς
τον όρκο μας να τον πατάς
κι ας με πονούν οι μέλισσες
κι εσύ, που δεν με θέλησες.
από την "Ίσαλλο Γραμμή" 2008
Μυστικό...
Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου
Μουσική: Γιώργος Καζαντζής
Συναυλία στο στούντιο Ε της
Ελληνικής Ραδιοφωνίας.Από το «Ήταν μια στιγμή» μέχρι «Τα παιδιά της
άλλης όχθης», και από το 1986 μέχρι το 2012 ο Γιώργος Καζαντζής στο
πιάνο, ο Κώστας Ματσίνγκος στην κιθάρα με «οδηγό» τις φωνές της Φωτεινής
Βελεσιώτου, της Αλεξίας Χρυσομάλλη, της Λιζέτας Καλημέρη και του Ορφέα
Περίδη μας ξεναγούν τραγούδι- τραγούδι στη μουσική διαδρομή του Γιώργου
Καζαντζή.
Τι ξέρεις για τα όνειρα που μοιάζουν με βαγόνια
σε σκουριασμένες κι άχρηστες μες τη βροχή γραμμές.
Τι ξέρεις για τα κύματα που είναι χαμένα χρόνια
και ποιοι μ' αποχαιρέτισαν και ζουν στις ερμημιές.
Τι ξέρεις για τα όνειρα και πίκρα τι σημαίνει,
γι' αυτά που διάλεξε κανείς και το 'χει μυστικό.
Και λες πως ζει στον ουρανό με μια φωτιά σβησμένη
ώσπου να γίνει κάποτε στη γη βεγγαλικό.
Τι ξέρεις για τα όνειρα κάποιων απλών ανθρώπων,
που όλα πια τ' αρνήθηκαν και ζουν μες στη σιωπή.
Πως έμαθες το μυστικό και δε μου λες τον τρόπο
για τη μοιραία κίνηση και την ανατροπή
Μουσική: Δημήτρης Λάγιος
Στίχοι: Φώντας Λάδης
Από την τιμητική συναυλία στο συνθέτη Δημήτρη Λάγιο (1952-1991), που παρουσιάστηκε την Τρίτη 22 Φεβρουαρίου,στην κεντρική σκηνή της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών.
Στην συναυλία τραγούδησαν οι Παντελής Θαλασσινός, Δώρος Δημοσθένους, Αρετή Κετιμέ, Δημήτρης Υφαντής, Υακίνθη Λάγιου, Φωτεινή Βελεσιώτου και οι λυρικοί τραγουδιστές: Ειρήνη Καράγιαννη και Χάρης Ανδριανός. Συμμετείχαν επίσης οι,«Ορχήστρα Νυκτών Εγχόρδων» Πάτρας (διηύθυνε ο Θανάσης Τσιπινάκης), Ορχήστρα «Viale Arti» (διηύθυνε ο Δημήτρης Μπουζάνης), η Ορχήστρα Ελληνικού Τραγουδιού (διηύθυνε ο Γιάννης Παπαζαχαριάκης), το Φωνητικό σύνολο «Εν Φωναίς» (διηύθυνε ο Αλέξανδρος Στουπάκης)
Συλλογή: Εδώ που γεννηθήκαμε (1983)
Στην πόλη ετούτη που μεγαλώνει
που δίχτυα ρίχνει και πάει μακριά,
γυρνάμε μόνοι, γυρνάμε ξένοι,
κάθε διαβάτης και μια σκιά.
Και κάθε νύχτα καημός ανάβει
μες στην καρδιά μου πικρό πουλί,
ποιος το 'χε γράψει να ζούμε σκλάβοι,
φυλακισμένοι χωρίς κελί;
Η πόλη ετούτη στ' αλήθεια μοιάζει
με λαβωμένο που ξεψυχά,
κουράγιο παίρνει καθώς χαράζει
κι ύστερα πάλι αγκομαχά.
Στίχοι: Κώστας Βίρβος Μουσική: Μπάμπης Μπακάλης
τα παιδιά της άλλης όχθης...
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ-ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ-FACEBOOK
Bρίσκεται στα μουσικά δρώμενα της πόλης από το 1985. Ερμηνεύτρια λιτή, δωρική, με φωνή που σε τραντάζει. Μια γνήσια ρεμπέτισσα, που φέρνει πάνω της κάτι από τη Μπέλλου, μια παρουσία πλήρως εκτός star system. Τόσα χρόνια έχει κόσμο που την ακολουθεί σταθερά, αλλά και σημαντικές συνεργασίες με το Γ. Καζαντζή, το Μ. Νικολούδη, τη Μ. Κανά κ.α. Πολλοί την αποκαλούν ροκ ρεμπέτισσα
(πηγή: ΕΔΩ!)
Η Φωτεινή Βελεσιώτου είναι μια τραγουδίστρια που γεννήθηκε σε λάθος εποχή. Ίσως, πάλι, όχι. Δεδομένου του μουσικού ύφους της, θα μπορούσε να πει κανείς ότι έπρεπε να μεγαλουργεί ως καλλιτέχνης τις καλές εποχές, όταν δηλαδή, εξελισσόταν το ρεμπέτικο τραγούδι. Από την άλλη, με αυτή την ιδιαίτερη χροιά που έχει, ξεχωρίζει στην εποχή μας από τον σωρό των κατά καιρούς «ρεμπέτηδων» και «λαϊκών» τραγουδιστών. Με μεγάλη χαρά, λοιπόν, ο Ορφέας παρουσιάζει μια ερμηνεύτρια με βάθος φωνής, βάθος ευπρέπειας και αμέτρητο βάθος ταλέντου.
Βλέπω στο βιογραφικό σας ότι είστε πρώην δασκάλα σε δημοτικά σχολεία. Τι αποκομίσατε από αυτή σας την εμπειρία με τα παιδιά; Θα μπορούσατε να το κάνετε ξανά;
Ήμουν δασκάλα για 24 χρόνια, μέχρι το 2004. Ένιωσα πως ό,τι ήταν να δώσω στα παιδιά το είχα δώσει. Το σχολείο ήταν ίσως η πιο όμορφη εμπειρία της ζωής μου. Έκλεισε όμως αυτός ο κύκλος, νομίζω οριστικά, αφού άνοιξε κάποιος άλλος.
Τραγουδάτε μεταπολεμικά ρεμπέτικα τραγούδια. Είναι εφικτό να γραφτούν στη δύσκολη εποχή μας τραγούδια αντίστοιχου ύφους, δεδομένου ότι και εκείνα γράφτηκαν σε τραγικές κοινωνικές καταστάσεις;
Νομίζω ότι δεν μπορεί να γράψει κανείς τραγούδια σε ύφος άλλης εποχής και να είναι αληθινά. Κάθε εποχή έχει τους δικούς της εκφραστές, καλλιτέχνες και πνευματικούς ανθρώπους. Όλη η μεταπολεμική περίοδος είχε ανά δεκαετίες σημαντικούς μουσικούς, τραγουδοποιούς, στιχουργούς που εκφράζαν την εποχή τους και τον τόπο μας, Χατζιδάκης, Θεοδωράκης, Σαββόπουλος, Άσιμος, Μάλαμας, Μπακιρτζής, Θ. Παπακωσταντίνου, και πολλοί άλλοι που έγραψαν συνειδητά.. Η εντελώς πρόσφατη φάση που περνάμε δεν ξέρω αν μπορεί να εκφραστεί ακόμη. Είναι τόσο ακατανόητη, διαλυτική, ζόρικη από κάθε άποψη που θα δυσκολευτεί να βρει τον εκφραστή της.
Ποια ήταν για εσάς η σημαντικότερη στιγμή στην πορεία σας στο τραγούδι;
Ήταν η συνεργασία μου με τη Μάγδα Παπαδάκη, το Μιχάλη Νικολούδη και τη Σωτηρία Λεονάρδου για τον πρώτο μου δίσκο «Γυναίκες», έναν εξαιρετικό δίσκο που δυστυχώς έμεινε αφανής. Σημαντική ήταν βέβαια και η συνεργασία μου με τον Γιώργο Καζαντζή και την Ελένη Φωτάκη, που το τραγούδι τους «Μέλισσες» μ’ έκανε γνωστή στον ευρύτερο χώρο.
Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι στη ζωή σας, στους οποίους θα θέλατε να πείτε ένα ευχαριστώ;
Σε όλους τους ανθρώπους που μου εμπιστεύτηκαν τους στίχους και τις μουσικές τους, που με φιλοξένησαν στους χώρους τους, σε όλους τους μουσικούς συνεργάτες μου που με συνόδευσαν απ’ το πρώτο μου ξεκίνημα και που οι περισσότεροι έχουν παραμείνει και καλοί φίλοι καθώς και στους δικούς μου ανθρώπους που με στήριξαν, θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ και ελπίζω να μην τους απογοήτευσα.
Πριν από δύο μήνες σας απολαύσαμε στο Θέατρο Badminton και στο αφιέρωμα στον Κώστα Βίρβο. Αυτό που μου έμεινε από εκείνη τη βραδιά, ήταν η δύναμη του χειροκροτήματος του κοινού όταν τραγουδούσατε και ειδικά στο τραγούδι που γράφτηκε για τον Κώστα Βίρβο. Αλήθεια, γνωρίζετε ότι έχετε μεγάλη απήχηση στον κόσμο, παρά το γεγονός ότι δεν «προβάλλεστε» συχνά από τα ΜΜΕ;
Όντως ήταν μια ωραία συναυλία. Το συγκεκριμένο τραγούδι γράφτηκε ειδικά για τον Κώστα Βίρβο από το Μιχάλη Κουμπιό και τη Λίνα Δημοπούλου που μου το εμπιστεύτηκαν και που άρεσε στον κόσμο εκείνη τη βραδιά. Όσον αφορά τα ΜΜΕ νομίζω ότι προβάλλουν αρκετά τα τραγούδια μου κι αυτό με ικανοποιεί. Να προβάλλομαι περισσότερο δεν είναι κάτι που μου αρέσει.
Ένας φίλος, φανατικός θαυμαστής της Σωτηρίας Μπέλλου, είχε πει το εξής: «Μου αρέσει η Βελεσιώτου, γιατί ενώ θυμίζει Μπέλλου, δεν τη μιμείται». Κι αυτή είναι η άποψη πολλών. Εσείς τι λέτε για αυτό;
Δεν μπορώ να έχω γνώμη επ’ αυτού. Κατανοώ ότι η φωνή μου έχει την ίδια τονικότητα με της Μπέλλου και μου ταιριάζουν πολλά τραγούδια της αλλά νομίζω ότι κάθε φωνή έχει κάποια στοιχεία από κάποια άλλη και την θυμίζει σε κάποια σημεία.
Αν μπορούσατε να είστε ενεργή τραγουδίστρια τις δεκαετίες ’50 – 60, με ποιους συνθέτες θα θέλατε να συνεργαστείτε είτε αποκλειστικά είτε περιστασιακά;
Ποιον να πρωτοδιαλέξω από εκείνη την εποχή! Μου είναι πολύ δύσκολο. Όλων αυτών των συνθετών τα τραγούδια τραγουδάω εξ άλλου.
Από την Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου και για κάθε Παρασκευή, βρίσκεστε στη Θεσσαλονίκη στο «Ξέφωτο». Μιλήστε μου για αυτή σας την κίνηση.
Με τους συγκεκριμένους συνεργάτες μου, τον Λάρρυ Χαριτίδη στο μπουζούκι, τον Μάκη Πάντσιο στην κιθάρα και τον Δημήτρη Τσιολχά στο ακκορντεόν παίζαμε μαζί πολλά χρόνια κι ευχαριστιόμασταν κι εμείς και ο κόσμος μας αυτά τα βράδια της Παρασκευής. Όταν ο χώρος όπου παίζαμε άλλαξε πρόγραμμα, αρχίσαμε να ψάχνουμε για ένα νέο στέκι. Ευτυχώς οι φίλοι μας που έχουν το Ξέφωτο μας έδωσαν ξανά την ευκαιρία.
Αν σας δινόταν η ευκαιρία να ταξιδέψετε σε όλον τον κόσμο και να καταλήξετε να μείνετε μόνιμα κάπου, ποιο μέρος θα διαλέγατε και γιατί;
Είχα την τύχη να επισκεφτώ τελευταία την Κωνσταντινούπολη και ο νους μου έμεινε εκεί. Θα ήθελα να ζήσω εκεί με την κατάλληλη παρέα βέβαια που να αγαπάει την πόλη αυτή.
Αφιερώστε στους αναγνώστες του Ορφέα ένα δίστιχο που να σας εκφράζει…
«Τον έρωτα φαρμάκωσ’ η μιζέρια/κομμάτιασε η φτώχια την καρδιά...». Είναι του Άκη Πάνου. Δεν με εκφράζει ακριβώς, αλλά.... ας προσέχουμε.
(ΠΗΓΗ: ΕΔΩ!!!)
FACEBOOK:
https://www.facebook.com/pages/%CE%A6%CF%89%CF%84%CE%B5%CE%B9%CE%BD%CE%AE-%CE%92%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CF%83%CE%B9%CF%8E%CF%84%CE%BF%CF%85/104108476434126
της Ρένας Ακριτίδου
Μεγάλωσε ακούγοντας κλασική και βυζαντινή μουσική, αλλά την κέρδισε
το ρεμπέτικο. Η Φωτεινή Βελεσιώτου, η οποία συμμετέχει στην αποψινή
συναυλία του Συνδέσμου Φυλακισθέντων- Εξορισθέντων Αντιστασιακών στο
Επταπύργιο για τα 41 χρόνια από την επιβολή της χούντας, μιλά στη “Θ”
για την πορεία της στην εκπαίδευση, στο τραγούδι, στη ζωή...
“Από την Καρδίτσα ήρθα το 1976 για σπουδές στο Παιδαγωγικό τμήμα του
ΑΠΘ. Ευτυχώς έμεινα. Εδώ είναι ο χώρος μου”. Η κουβέντα μας ξεκίνησε στο
σπίτι της, λίγο έξω από τη Θεσσαλονίκη, με τσίπουρο που παράγουν η ίδια
και ο σύντροφός της, Θανάσης, από τα αμπέλια τους, με χταποδάκι, που
είχαν ψαρέψει την προηγούμενη μέρα με τη βάρκα τους. “Ωραία συνέντευξη
θα κάνετε”, σχολίασε εκείνος γελώντας, βλέποντας το λάπτοπ δίπλα στα
ποτηράκια μας. Η Φωτεινή γελάει αναπολώντας τα φοιτητικά της χρόνια.
“Μέχρι τότε ήξερα την κλασική και τη βυζαντινή μουσική. Στα 18 μου έμαθα
ότι υπάρχει ο Τσιτσάνης, ο Βαμβακάρης! Έπαθα σοκ. Δούλευα σε ένα θείο
μου και έχοντας το απαραίτητο χαρτζιλίκι πήγαινα συνέχεια σε κουτούκια.
Κάθε βράδυ άλλαζα δύο τρία ταβερνάκια. Άκουγα, γέμιζα. Μόνο ρεμπέτικα.
Τώρα ακούω και ροκ και άλλα”. Τη ρωτώ αν τότε αναμίχθηκε σε πολιτικές
νεολαίες. “Ήρθα στη Θεσσαλονίκη με παρωπίδες. Δεν ήξερα τι σημαίνει
Αριστερά, Δεξιά... Έπαιζα μπάσκετ, πρωί απόγευμα προπόνηση. Αθλητισμός,
λοιπόν, δουλειά και μουσική. Στα ταβερνάκια κερνούσα όλη την ομάδα”.
Έμειναν εκείνες οι φιλίες; “Φροντίζω να τις κρατάω, μας έδεσαν πολλά.
Ξέρεις, στο ομαδικό άθλημα μαθαίνεις να μοιράζεσαι. Έπαιζα πλεϊμέικερ.
Καλάθια πολλά δεν έβαζα. Ο ρόλος μου ήταν να φτιάχνω τα καλάθια”. Ορθογραφία με την κιθάρα. Απόφοιτος
της Παιδαγωγικής, όμως “δεν ήθελα να δουλέψω δασκάλα αλλά, με το μυαλό
που κουβαλούσα τότε, σε τράπεζα. Με έπεισε ένας θείος μου, επιθεωρητής
δημοτικής εκπαίδευσης: ʽΔούλεψε δέκα μέρες κι άμα δεν σου αρέσει
φεύγειςʼ. Αυτό ήταν. Από τότε, έφυγα όταν εγώ ήθελα να φύγω. Νομίζω ότι,
αν κρατιέμαι ζωντανή και νέα στην ψυχή, είναι λόγω της εμπειρίας μου
των 24 χρόνων στην εκπαίδευση. Με έκαναν άνθρωπο. Με έκαναν να σέβομαι
ακόμη και το μικρούλι, το μωρό. Στους μαθητές μου έλεγα την ορθογραφία
με την κιθάρα. Όταν τα έβλεπα να κουράζονται, έλεγα ʽπάμε να παίξουμε
μπάσκετ και ξαναγυρνάμεʼ”. Όταν εμφανίστηκε στην τηλεοπτική εκπομπή της
Μπήλιως Τσουκαλά με τη Σωτηρία Λεωνάρδου και τους συνεργάτες της από το
Καφωδείο “τα περισσότερα τηλέφωνα ήταν από μαθητές μου”.
Μουσικές περιπλανήσεις. “Στην Καρδίτσα ήμουν στη
χορωδία από 15 ώς 18 χρόνων. Πολύ καλή χορωδία για εκείνα τα χρόνια.
Κάναμε συναυλίες στο εξωτερικό, πήγαμε σε εννέα ευρωπαϊκές χώρες. Στο
φεστιβάλ χορωδιών στην Ουαλία βγήκαμε τρίτοι σε όλη την Ευρώπη και
μάλιστα χωρίς να ξέρουμε μουσική. Να σκεφτείς ότι μόνο τα λόγια είχαμε
στις παρτιτούρες... Η φωνή μου από τότε ήταν βαριά, κοντράλτο. Στη σχολή
δεν τραγουδούσα σε χορωδία, αλλά στην Παιδαγωγική πρέπει να μάθεις
κάποιο όργανο. Στο πρώτο έτος πήρα μελόντικα, που ήταν φθηνή. Αλλά το
καλοκαίρι ήθελα να πάω διακοπές και την πούλησα. Στο δεύτερο έτος
ήμουν... ανόργανη. Το είπα στην καθηγήτρια, είπε πως θα μου βάλει πέντε.
ʽΜε έξι, φεύγωʼ. Έτσι κάναμε συμφωνία και πέρασα το μάθημα της
μουσικής. Αργότερα άρχισα να παίζω κιθάρα. Μου ʼμαθε ένας φίλος πέντε
ακομπανιαμέντα. Έπαιζα έξι ώρες τη μέρα. Δεν ξέρω άλλα ακόρντα. Πέντε.
Αυτό όμως με βοήθησε να τραγουδήσω. Με άκουσε κάποιος και έτσι ξεκίνησα.
Ήταν το 1981 σε ένα πάρτι. Κάποιος φίλος του πρώτου μου κιθαρίστα μού
είπε ότι ψάχνουν τραγουδίστρια για ρεμπέτικα”.
Από “Τα Χνάρια” στην “Ανατολή”. Τραγούδησε τρία
χρόνια στην μπουάτ “Τα Χνάρια”. “Ήταν στη Φ. Δραγούμη, κάθετη στην
Κασσάνδρου. Υπέροχα χρόνια. Άλλος κόσμος”. Όταν γέννησε τα παιδιά της,
έμεινε εκτός πάλκου τέσσερα πέντε χρόνια. “Αλλά τρωγόμουνα. Πήγαινα σε
ένα ταβερνάκι, στην ʽΑνατολήʼ, στην Τούμπα. Καθόμουν κοντά στην
ορχήστρα, γιατί παίζανε χωρίς μικρόφωνο τα παιδιά. Κάποια στιγμή είπα
στον μαγαζάτορα, ʽθέλω να τραγουδήσωʼ. Κι έμεινα εκεί επτά χρόνια.
Παρασκευή και Σάββατο, χωρίς μικρόφωνο. Όσους κάνανε φασαρία τους
έστελνα στα Goodyʼs. Ο Θανάσης κρατούσε τα παιδιά για να τραγουδάω,
ερχόταν να με ακούσει όταν βρίσκαμε καμιά λύση. Ήταν δύσκολα, αλλά αυτά
τα πράγματα δένουν τους ανθρώπους”. Κάποιοι άνθρωποι που την άκουσαν
είπαν πως η φωνή της τους θυμίζει πολύ της Σωτηρίας Μπέλλου. Της το
μεταφέρω. “Ωραίο ακούγεται. Αλλά η φωνή της Σωτηρίας είναι παρασάγγας
ανώτερη από τη δική μου”.
Οι “Γυναίκες”. Και φτάνουμε στο 2005. Μέχρι τότε δεν
είχε σκεφτεί να κάνει δίσκο; “Όχι βέβαια. Αλλά μου προέκυψε. Ωραία
εμπειρία. Η στιχουργός Μάγδα Παπαδάκη, νηπιαγωγός, με είχε ακούσει στην
ʽΑνατολήʼ. Ο δίσκος που βγήκε είναι πολύ όμορφη δουλειά. Δεν προχώρησε
όμως πολύ, δεν βγήκε παραέξω. Αλλά για μένα αυτά είναι εμπειρίες,
σχολείο. Δεν είναι λίγο πράγμα να γνωρίσεις τη Σωτηρία (Λεονάρδου). Δεν
συναντηθήκαμε τον καιρό που γράφαμε το δίσκο, γράφαμε άλλες μέρες. Τη
γνώρισα όταν ήρθε στη Θεσσαλονίκη, στη ʽΒάρδιαʼ. Με σήκωνε και
τραγουδούσα. Το καλοκαίρι κάναμε τρεις συναυλίες μαζί. Πολύ γλυκό άτομο.
Σχολείο. Δεν παίζει στο σταρ σίστεμ”. Εκτός από τις “Γυναίκες”, που τη
μουσική έγραψε ο Μιχάλης Νικολούδης, αυτό τον καιρό η Φωτεινή συμμετέχει
σε μια καινούργια δουλειά με μουσική του Αντώνη Πολίτη και στίχους του
Νίκου Καρίμπα.
Αγροτική ζωή. Παρατηρώ τα χέρια της. Χέρια
δουλεμένα, με ρόζους. “Όλη η μέρα μου εδώ στο αγρόκτημα και η νύχτα μου
στο Ελληνικό”, λέει η Φωτεινή. “Παράγουμε φυτά από ντόπιους σπόρους. Όχι
υβρίδια. Κρατάμε τους περσινούς και παράγουμε φυτά”. Στις 3 Μαΐου θα
βρίσκονται στον Κίσαβο, στην πανελλήνια συνάντηση για τη διατήρηση των
ντόπιων ποικιλιών. “Πηγαίνουμε, γιατί έχουμε κάτι να πούμε με όσους
συμμετέχουν. Από τη Θεσσαλονίκη θα πάμε 25 άτομα”. Όλα αυτά δεν είναι
κουραστικά; “Έχει πολλή δουλειά αλλά και πολλή ομορφιά. Από τα αμπέλια
μας βγάζουμε τσίπουρα, κρασιά, έχουμε τα ζώα μας”. Είχε και μια εμπειρία
στις δημοτικές εκλογές, που της άφησε γλυκόπικρη εμπειρία, και ας βγήκε
πρώτη σε σταυρούς στο συνδυασμό τους. “Έλεγα, θα παλέψω να γίνει ένα
θέατρο σε μια ιδανική περιοχή που έχουμε εδώ κοντά. Αυτό δεν συγκίνησε.
Δεν μπορούσα να τάξω διορισμούς”. Δεν ξέρω αν φταίει το τσίπουρο, αλλά
μου μεταδίδει την αίσθηση ανθρώπου ικανοποιημένου, χορτάτου. “Δεν
πιστεύω ότι έχουν ζήσει πολλοί άνθρωποι αυτά που έχω ζήσει εγώ. Ξέρεις,
να ξυπνάς με Βιβάλντι είναι πολύ ωραίο πράγμα. Αλλά να ακούς όλη μέρα
όχι. Το ρεμπέτικο μου έμαθε να πίνω τσίπουρο, να καπνίζω. Η κλασική
μουσική είναι αξεπέραστη. Αλλά δεν ακούγεται με τσίπουρο”.
Δύο όργανα, τρεις φωνές
Θεωρεί ότι το καφωδείο, όπου εμφανίζεται αυτό το διάστημα, “είναι ό,τι πιο όμορφο έχω ζήσει. Όλοι οι εμπλεκόμενοι, και ο Ευγένιος Δερμιτάσογλου και ο Γιάννης Μήτσης και οι ιδιοκτήτες του καφωδείου, είναι ψυχάρες”. Η συνεργασία αυτή προέκυψε όταν ξέμεινε από μουσικούς. “Τα παιδιά που παίζαμε στην ʽΑνατολήʼ σκορπίσανε. Άλλος παντρεύτηκε, άλλος έφυγε από την πόλη”. Επί ένα χρόνο δεν τραγουδούσε. “Πήγα στον Ευγένιο, του είπα πως θέλω να τραγουδήσω. ʽΔώσʼ μου μια μέραʼ, είπε εκείνος και την επομένη τηλεφώνησε: ʽΡαντεβού στις 8 στο καφωδείο ʽΕλληνικόʼ. Εκεί γνώρισα αυτούς που παίζουμε σήμερα. Λέω ότι θα παίζουμε μαζί μέχρι τα βαθιά γεράματα. Με τις πατερίτσες, αλλά θα παίζουμε. Με τον Λάρρυ Χαριτίδη και τον Μάκη Πάντσιο. Δύο όργανα και τρεις φωνές. Περιμένω την Παρασκευή με λαχτάρα, για να πάω να τραγουδήσω, να τους πειράξω. Ο Λάρρυ είναι η ψυχή του ρεμπέτικου. Αν υπάρχει ρεμπέτικο στη Θεσσαλονίκη, ίσως το οφείλει στον Αγάθωνα και στον Λάρρυ. Αυτός και ο Μάκης είναι καθηγητές σε σχολεία. Παίζουμε για τη χαρά μας. Και ο κόσμος που έρχεται είναι πολύ καλός. Έρχεται σε μας συνειδητά”. Στον ίδιο χώρο, εκτός από τα ρεμπέτικα, συνεργάζεται και με τον συνθέτη Γιώργο Καζαντζή, τη δουλειά του οποίου θαυμάζει ιδιαίτερα.
Μία ανάρτηση ακόμα... του 2015...
11 σχόλια:
Καταπληκτική φωνή!
Ομολογώ πως ούτε εγώ την ήξερα.
Φιλιά!!!
... έτσι...κι εγώ εδώ στο ιντερνετ την γνώρισα.. είναι και συνάδελφος!!! ... άψογη!!!
rena μου... νασαι καλά... να τα πουμε!!!
μάκια πολλά!!!
Εξαιρετικά συγκροτημένο αφιέρωμα. Πληρέστατο και πλήρες ικανό να σου μάθει πράγματα για την Βελεσιώτου.
Ομολογώ χαρακτηριστική φωνή με δικό της χρώμα και ύφος.
Να είσαι καλά και καλή συνέχεια
Γιάννη... ήταν αποκάλυψη για μένα... νασαι καλά.. κι η κυρια Βελεσιώτου.. νάχει μεγάλες επιτυχιες!! καλό σου βράδυ!!
Κρατούμενη αυτή η ανάρτηση, Λαμπρινή μου! Δεν είναι απ' αυτές που τις "ξεπετάς" στα γρήγορα!
"Εύγε" σου! Μ' αρέσει!
Α, ευχαριστώ πολύ!! Χαίρομαι τόσο που σου άρεσε.. Η Φ. Βελεσιώτου ήτανε αποκάλυψη για μένα!!... ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!!!!
(ΕΙΔΙΚΑ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΘΑΛΑΣΣΑ.. άριστο!!... και ως βίντεο.. )...
και..Κατερίνα δε. στα. πα μου.. καλώς ώρισες στο μπλογκ μου!!! <3
Άριστα, παιδί μου! <3
Κατερίνα μου... αφού πήρα το "Άριστα" από σένα... δεν θέλω τίποτε άλλο!!! ...
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ!!!
lamprini
Tous ces chants sont magnifiques. Ils sont l'âme de ton peuple, de ton pays que j'aime.
Amitiés.
Roger
merci mon ami... amities!!!!
Lamprini
Δημοσίευση σχολίου