εγώ... και ο Βαγγέλης...

Μία μικρή ιστορία από απάντηση σε κάποιον μπλογκο - φίλο... (φίλο στα blogs...)... 

Φίλε μου....  δεν μπορώ να πω ότι δεν είναι μεγάλη η απώλεια... αλλά ο κάθε άνθρωπος έχει και αυτήν την ώρα... την τελευταία του... που κανείς δεν γνωρίζει πότε θα έρθει... 

να σου πω την ιστορία μου με τον Βαγγέλη, 

Βαγγέλης Παπαθανασίου

Θεός σχωρέσ τον... 

1η συνάντηση ... δεν ήταν ένα τετ α τετ... Με την χορωδία που συμμετείχα, ήμασταν με τον συνθέτη μας, στον Παναθηνα ικό στάδιο... 

Παναθηναϊκό Στάδιο (Καλλιμάρμαρο)

στην  παράδοση της Ολυμπιακής φλόγας 

Η Παιδική Χορωδία του Δημοτικού Ωδείου Λάρισας "συναντά" τον Βαγγέλη Παπαθανασίου.

στην Κο ρέα  https://hoc.gr/el/node/294

2η συνάντηση...Αυτή η συναυλία, ήταν για μένα... εκπληκτική και συγκινητική.  Κάποια μέρα, έξω από το ξενοδοχείο Τιτάνια... , 

Titania Hotel, Athens

στην Πανεπιστημίου,

οδός Πανεπιστημίου

τον είδα... και... βρήκα την ευκαιρία να του μιλήσω...  Του μίλησα για τον θαυμασμό μου, γι' αυτήν την συναυλία στο Πανα θηναϊκό... στάδιο... και αυτός άκουγε... με υπομονή...

Vangelis

 το αστείο ήταν ότι όλην την ώρα του μιλούσα στα Αγγλικά... Γυρίζει , τότε , και μού λέει ... κάποια στιγμή:... 

- Γιατί μού μιλάτε στα Αγγλικά;

- Έλα μου ντε... τού είπα... 

και έφυγα... από αμηχανία... και τελείωσε η κουβέντα μας εκεί, επαναλαμβάνοντας του, όμως,  και πάλι... το πόσο μού άρεσε εκείνη η συναυλία... 

Μικρές στιγμές που μάς ενώνουν... αγαπητέ φίλε... 

Oπότε για μένα... είναι πιο προσωπική αυτή η απώλεια... 

Θεός Σχωρέσ τον... 

Lamprini T.